पोखरा १६, कुरेचौर
स्वाभिमान र नैतिकताको पर्दा च्याती
देशको अस्तित्व नै नासिरहँदा
के तिम्रा चिप्ला ,खोक्रा भाषणले
सोझा जनतालाई झुक्काइरहन सक्छौ ?
आफ्नै इज्जत दाउमा राखी
कवाडको मूल्यमा
त्यो स्वार्थी, भ्रष्ट अनि लाचार अनुहारले
सजिलै चीरहरण गरिरहँदा
नङ्ग्याइरहँदा आफ्नै जननीलाई
के बलात्कार गरिरहेछौ
आफ्नै जन्मभूमिलाई ?
छङछङ बगिरहेका झरना अनि
शान्त बगिरहेका नदीमा
रक्तहरू मिसाउँदै
रोइरहेका पीडित आत्माहरूको
जनयुद्धमा खोसिएका कयौँ कोखहरूको
पुछिएका सिन्दुरहरूको
राष्ट्रियतामाथि
विश्वासमाथि
घात-प्रतिघात गर्दै
अनर्थ जाल बुन्दै
जनताको रगत पुसिना चुसेर
मलम लगाइदिने
तिम्रा झिना आश्वासनहरूले
चिरा-चिरा पार्दै टुक्र्याएर
लिपुलेक, कालापानी
नालापानी, सुस्ता
गुमाएको आलो घाउमाथि
तिमीले नून-खुर्सानी छर्किरहँदा
फर्फराइरहेको
चन्द्र, सूर्य अङ्कित लालध्वजालाई
अग्निमा आहुति दिइरहँदा
चन्द्र, सूर्य अङ्कित
रातो राष्ट्रिय झण्डा झुकिरहँदा
के तिम्रो आङमा
सिरिङ्ग हुँदैन कमरेड ?
तिमीले सत्ताको लागि
राजनीति खेल्दा
कुकुर र बिरालाझैँ
आफ्नै दलसँग जेलिरहँदा
नाचिरहेका छौ ताण्डव नाचहरू
पद र कुर्सीका लागि ।
प्रजातन्त्र
लोकतन्त्र
गणतन्त्र
राष्ट्रियता
स्वाधीनता
संघीयता
उल्लङ्घन गरिरहँदा
स्वाभिमानी नेपालीको शीर
विदेशीलाई बलि चढाई
पास गरिसक्दा
विरोधपूर्ण प्रस्तावहरू
आफैँले पास गरिरहँदा
के कमरेड फेल भएको महसुस हुँदैन ?
जवाफ चाहिएको छ कमरेड ।
कविता : कमरेड, श्रद्धा आचार्य
